Film Django eerbetoon aan hele Sinti en Roma gemeenschap

Gepubliceerd op 4 mei 2017 door redactie Het Wiel

_{Django Reinhardt (Liberchies, 23 januari 1910 – Samois-sur-Seine, 16 mei 1953) was een Belgische manouche ofwel Sinti gitarist. Hij ontwikkelde een heel eigen stijl die bekend staat als jazz manouche of gipsy jazz en wordt beschouwd als een van de grootste musici in die stroming en voorbeeld voor vele muzikanten wereldwijd. Op 18-jarige leeftijd raakte Reinhardt bij een brand in zijn woonwagen zwaar gewond. Door zijn verminkte linkerhand – waarbij de pink en ringvinger verlamd en misvormd waren – leek gitaarspelen niet meer mogelijk. Zijn broer bracht toch een gitaar naar zijn ziekenkamer en met volharding – hij verbleef bijna twee jaar in het ziekenhuis – leerde hij zichzelf opnieuw spelen en ontwikkelde zo zijn typische eigen stijl: de jazz manouche was geboren. (bron: wikipedia, foto: still uit de film Django)}

Django is wisselend ontvangen in de media, zo blijkt de dag na de première van de film in Amsterdam.

Kunstenaarschap

Voor de muziekliefhebber die zich liefst twee uur lang had willen vergapen aan het virtuoze gitaarspel van Django Reinhardt, is de film klaarblijkelijk een deceptie geworden. Reinhardt (1910-1953) verdient een beter filmtestament dan de Franse regisseur Étienne Comar heeft gefabriceerd, valt te lezen in diverse regionale media. “Comar focust vooral op hoe Django zich opstelde tegenover de Duitse bezetter in Frankrijk. Die zet hem diverse keren onder druk om in nazi-Duitsland op te treden, mits hij geen ‘negermuziek’ speelt. Over het kunstenaarschap van Reinhardt komt de kijker veel minder te weten in dit ruim twee uur durend muziekdrama.”

Vervolging

Kennelijk heeft de schrijver van dit stuk de boodschap van de film niet begrepen. De regisseur heeft er bewust voor gekozen een onderbelichte periode uit Django’s leven, en daarmee dat van vele Sinti en Roma in Europa, in de schijnwerpers te zetten: de vervolging van ‘zigeuners’ tijdens de Duitse bezetting.

Eerbetoon

Tischa Eetgerink heeft dat wel begrepen en in de juiste context geplaatst in een mooi interview in de Telegraaf met de 39-jarige Frans-Algerijnse hoofdrolspeler die in de huid kroop van Django: ‘De film die zich concentreert op Reinhardts gedwongen kunstjes voor de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog en later op zijn vlucht naar Zwitserland, moet gezien worden als eerbetoon aan de hele zigeunergemeenschap. „Pas in 2016 heeft Frankrijk officieel de massale genocide van Sinti in de oorlog erkend. De film vertelt een verhaal dat ze op school nog niet in hun geschiedenisboeken lezen.”