Woonwagenbewoners Alblasserdam voelen zich klemgezet door de gemeente
(uit Het Wiel archief) Rotterdam wil een container-overslag aan de Noord in Alblasserdam. Om die reden moeten de bewoners van het woonwagenterrein aan de Staalindustrieweg naar andere plekken omzien. Zij zouden namelijk risico lopen in verband met de luchtkwaliteit. Als het aan de gemeente Alblasserdam ligt wordt de huidige locatie opgedeeld in drie woonwagenlocaties. De bewoners voelen daar niets voor. Maar ze voelen zich steeds meer klemgezet door de gemeente. Het Wiel ging op de koffie bij Grada Spies, Sander van Zanten en Johanna van Hout.
‘Wat wij willen is twee nieuwe woonwagenkampen met in totaal zeventien vakken. De gemeente wil ons er maar zestien teruggeven, omdat er in 2004 ook maar zestien waren. Wat de gemeente daarbij vergeet is dat onze kinderen ook een keer de deur uit willen. Eentje heeft drie jaar geleden een wagen erbij gezet. En nu zou die er weer af moeten. Wij hebben al tegen de gemeente gezegd dat wij dan gewoon blijven staan als dat het geval is.’
‘De gemeente wil in de toekomst ook een opsplitsing in koop- en huurvakken. Wie nu ook al op een huurvak staat, zou straks ook weer een huurvak kunnen terugkrijgen, maar de anderen moeten naar een koopvak. Omdat ze volgens de gemeente een illegale status hebben. Maar deze bewoners hebben al een jaar of vijftien toestemming van de gemeente om hier te mogen staan, dus niks illegaals. Ze hebben ook allemaal gewoon nutsvoorzieningen gekregen. De gemeente zou ook moeten weten dat woonwagenbewoners niet gemakkelijk een hypotheek krijgen.’
Niet akkoord
‘Dit woonwagenkamp is 33 jaar geleden aangelegd als tijdelijk kamp. In al die jaren is al er vaker sprake geweest van verhuizing. Steeds als er weer ergens een nieuwbouwwijkje wordt neergezet tekenen ze daar een woonwagenkampje in. Maar in plaats van dat ze ons van het begin af aan erbij betrekken, praten ze pas op het eind met ons. Op die manier kunnen we niet akkoord gaan. Dan kunnen ze steeds weer opnieuw beginnen. Dat is al meerdere malen gebeurd.’
Stichting
‘We hebben vorig jaar een stichting opgericht omdat je zo een volwaardiger gespreks-partner van de gemeente bent. Ze kunnen je dan ook niet meer tegen elkaar uitspelen. Dat gebeurde in het verleden wel. Kreeg de een wel een vrachtwagenplek bij zijn wagen aangeboden en de ander niet. Er zitten acht mensen in die stichting, uit elk gezin één iemand. Als stichting kun je ook eisen stellen aan het overleg. We hadden hier een projectleider lopen die dingen heeft gezegd als ik mot jullie niet. Die man had echt een hekel aan ons. We hebben telkens aangegeven dat we met hem niet meer verder wilden en nu is hij weg.’
‘Een tijdje waren we niet meer welkom op het stadhuis, na een akkefietje met een bewoner. Zijn wagen was eind vorig jaar afgebrand en de gemeente wilde dat hij en zijn gezin niet meer terugkwamen op het kamp. Ze moesten maar in een huis. Hij is toen heel boos geworden. Wie is niet geëmotioneerd als je alles kwijt bent, je ook nog een kindje hebt van net twee weken oud en niet weet waar je terecht moet. Uiteindelijk hebben ze toestemming gekregen om toch weer iets terug te bouwen nadat ze een advocaat in de arm hadden genomen. Morgen kunnen ze een gedoogverklaring op het stadhuis gaan tekenen.’
Voor niks
‘Afgelopen mei was hier een heleboel commotie omdat er een grote inval was geweest van de politie samen met de Belastingdienst en Eneco. Ze kwamen met wel twintig busjes, de hele dijk stond vol. De Belastingdienst was zo weg, want er viel hier niets te halen. Eneco heeft gecontroleerd of er niet geknoeid was met de meters, maar die hebben ook niets kunnen vinden. De inval was omdat er tip was binnengekomen over wietteelt. Wij vermoeden van Eneco. Er was hier namelijk iemand aan het verbouwen en omdat hij overdag werkt, kluste hij vooral ’s avonds in de piekuren.’
‘Er zijn ons nooit excuses aangeboden voor die onterechte inval. De enige reactie van de gemeente was: we zetten het niet in de krant. Wij hebben het toch in de krant laten zetten, omdat je er toch op aangekeken wordt en we iedereen wilden laten weten dat het hele optreden voor niks was geweest. Maar ondertussen is onze handel zwaar teruggelopen. Normaal kwamen hier veel buitenlanders om auto’s te kopen voor de export. Die rijden nu door. Je bouwt een goede naam op en dan wordt dat door zoiets de grond ingeboord. Diezelfde dag was er verderop ook een inval in een huis, daar vonden ze wel een hoop wietplantjes. Maar daar werd niet ook de hele straat doorzocht.’
Over 25 jaar
‘Door al die dingen is ons vertrouwen zo goed als nul komma nul. Ze hebben al zo vaak beloftes gedaan. Tien jaar geleden kregen we al te horen: jullie krijgen binnen een twee jaar een nieuw kamp. Maar die wethouder vertrok zonder dat er iets was gebeurd. We kregen toen weer een andere wethouder. Hij zei: binnen één jaar hebben jullie het mooiste kamp van Nederland. Maar ook deze toezegging werd nooit waargemaakt.’
‘Na de zomer gaan ze hier beginnen met riolerings-werkzaamheden. Toen een mannetje van de gemeente had uitgelegd wat er ging gebeuren, zei hij: Als je over 25 jaar een nieuwe wagen wil neerzetten. Ik keek hem aan: over 25 jaar? Hij murmelde toen nog wat van: je weet maar nooit. Ik wist toen genoeg. We zijn hier voorlopig nog niet weg. De gemeente heeft trouwens helemaal geen geld om ons te verplaatsen, denken wij. Ze proberen ons weg te krijgen met slinkse methoden, maar daar trappen wij niet in. We zijn de gemeente al een heel eind tegemoet gekomen, want het liefst blijven we met z’n allen bij elkaar. Maar goed, als het dan toch moet, dan maar twee nieuwe woonwagenkampen. We vinden dat het hoog tijd wordt dat de gemeente zich nu ook eens van z’n goede kant laat zien.’
bron: Het Wiel 4-2009, tekst: Jan Willem Dingemanse